Pas als de “Reden” van je leven is overleden,
kun je verder groeien i.p.v. te vechten voor je rechten…
WANT:
Er zullen dan altijd handen zijn
die je willen dragen.
En armen waar je veilig bent
en mensen die je zonder vragen
zeggen dat je welkom bent.
Het Leven is oneindig groot,
de hele mensheid woont daarin.
Als het allèèn ‘t eigen leven was
dan had het hoegenaamd geen zin.
Hij schreef een klein gedichtje;
Het had niet veel om handen
maar het had iets van een lichtje
dat alleen in ‘t donker kan branden.
Het heeft weinig nut te juichen of te morren.
Je ziet de bloemen die je plukt toch mettertijd verdorren.
De grote kunst schuilt altijd weer in ‘t omgaan met je kansen.
Als het geluk jouw kant opkomt,
dan moet je ermee dansen.
Je denkt je blij; je denkt je bang.
Je denkt jouw dagen kort of lang.
Maar waar je nooit aan hebt gedacht,
heeft jou vaak echt geluk gebracht.
Je was verbaasd, verliefd, verrukt.
Je hebt je zelf als een mooie bloem geplukt.
Eeuwig zul je bloeien want,
jij heb dit in jouw ziel geplant.
Te zijn, bij wie er niet meer zijn,
heel diep in je gedachten,
en niet met woorden lang en luid
kan af en toe een stille pijn verzachten.
Er gaat een wonderlijke rust van uit.
Dat je de bloemen ziet, zo blij en bont
komt door de kleuren op de achtergrond.
Daar staan verdriet en armoe, al de sores van je leven,
zij hebben aan de bloemen kleur en glans gegeven
bouwen op jouw vertrouwen zonder te weten waarin
is het eerste begin
van de werkelijke levens zin
Het leven is veel meer dan je ooit hebt geleerd;
dit “geleerde” is zeker niet verkeerd,
maar het houdt het nog onbekende ver van je weg,
nog onbereikbaar door heg en steg
al wat je kent is lekker, maar is oude koek
zet het liefdevol ergens in een hoek
er is veel meer dan je tot nu toe kent
omdat jij niet het verleden, maar de toekomst bent.
alfred